Alle keren dat we terugkomen uit Oostenrijk, konden we maar aan één ding denken: wanneer gaan we wéér. En alle keren dat we in Oostenrijk waren zeiden we tegen elkaar: konden we maar langer blijven. De laatste keer dat we samen ‘konden we maar langer blijven’ verzuchtte opperde onze grootste draak: ‘maar dat kan toch, jullie zeggen altijd dat alles kan als je maar wil, laten we blijven!’. Verrast door dit fantastische inzicht keken we elkaar aan, en ook de blik in de ogen van mijn grote liefde vertelde mij: dit is wat er gaat gebeuren. Het was de eerste stap van een nieuw avontuur. Die avond besloten wij: wij gaan emigreren naar Oostenrijk. En nu zijn we een paar weken verder en weerklinkt deze zin steeds daadkrachtiger in mijn hoofd: wij gaan emigreren naar Oostenrijk. Hoe, wat en wanneer moet nog vorm krijgen. Maar we gáán.
Emigreren naar Oostenrijk. Ik noem het nog maar een keer. Vooral om het goed tot mezelf door te laten dringen. Want wat hebben we het goed, hier in Nederland. Met al onze lieve vrienden en familie. Met ons fantastische huis, wat sinds een paar maanden helemaal naar onze zin is. Met een geweldige school voor onze kinderen, waar ze ’s morgens met veel plezier naartoe lopen. Met de voetbalclub, judovereniging en zwemlessen om de hoek. We gaan het allemaal verlaten. Voor iets wat onbekend is, maar zeer bemind. De eerste stap is genomen: we hebben het wereldkundig gemaakt (bij deze).
En de volgende stap? Die komt eraan, even geduld, we houden je graag op de hoogte 😉
by 
Pingback: Emigreren naar Oostenrijk deel 2: Panning
Pingback: Emigreren.... en de taal
Pingback: Emigreren naar Oostenrijk.... en de taal