Twee dagen.
Twee dagen had de makelaar nodig om ons huis te verkopen. Op woensdag beleefden wij een avond vol poetsen en opruimen. Op donderdag waren we zo vroeg mogelijk met kinderen de deur uit. We blijven buitenshuis, gingen uit eten, en gingen pas rond bedtijd naar huis. De volgende dag meteen na het ontbijt de stofzuiger erdoor en weer weg. Op vrijdag om 17.00 uur was ons huis verkocht. Al het poetsen was niet voor niks. Dat scheelt dan weer… Continue reading
by 
Tot nu toe gingen mijn blogs over ons emigratieproces voornamelijk over dat we daadwerkelijk gaan en wat we met ons huis hier gaan doen.
Twee belangrijke dingen, maar het dekt de lading zeker niet. Een ander belangrijk aspect (en punt van zorg) is de taal. Want emigreren naar Oostenrijk betekent Oostenrijks spreken, luisteren, lezen en schrijven. Voor onszelf maar ook voor de kinderen. Nu lees ik regelmatig de Oostenrijkse krant. Zo hoop ik de taal op te pikken en ben ik gelijk op de hoogte van de ontwikkelingen daar. Ik lees soms Oostenrijkse culinaire magazines en zo nu en dan een Duits boek. Maar helaas blijkt mijn spreekvaardigheid keer op keer tekort te schieten. Dus ik heb ook een cursus Duits voor gevorderden (een cursus Pongauer Oostenrijks bestaat helaas niet) bij de NTI besteld. Vol goede moed. Volgens de omschrijving in de cursus leer ik in acht maanden tijd Duits te spreken op een manier waarvan niemand me onderscheid van een echt Duitser. Klinkt goed toch? Continue reading
by 
In mijn vorige artikel (A journey of a thousand miles begins with a single step) deelde ik onze uitgesproken persoonlijke wens om te emigreren naar Oostenrijk. Een avontuur, nog niet eens een plan, wat op dat moment nog weinig vorm had. Nu, een kleine vijf dagen later, begint het langzaam vorm te krijgen.
by 
Alle keren dat we terugkomen uit Oostenrijk, konden we maar aan één ding denken: wanneer gaan we wéér. En alle keren dat we in Oostenrijk waren zeiden we tegen elkaar: konden we maar langer blijven. De laatste keer dat we samen ‘konden we maar langer blijven’ verzuchtte opperde onze grootste draak: ‘maar dat kan toch, jullie zeggen altijd dat alles kan als je maar wil, laten we blijven!’. Verrast door dit fantastische inzicht keken we elkaar aan, en ook de blik in de ogen van mijn grote liefde vertelde mij: dit is wat er gaat gebeuren. Het was de eerste stap van een nieuw avontuur. Die avond besloten wij: wij gaan emigreren naar Oostenrijk. En nu zijn we een paar weken verder en weerklinkt deze zin steeds daadkrachtiger in mijn hoofd: wij gaan emigreren naar Oostenrijk. Hoe, wat en wanneer moet nog vorm krijgen. Maar we gáán. Continue reading
by