Wat plotseling
‘Wat gaat het plotseling snel!’. ‘Zo, dat zag je ook niet aankomen hé?’ ‘Jeetje, je laat er geen gras over groeien’.
Zomaar een paar opmerkingen die ik kreeg over onze emigratieplannen.
Lezers van deze blog dachten dat de plannen misschien van de baan waren, dat we even rust namen van onze plannen of dat we andere prioriteiten hadden gevonden.
Een kleine uitleg is misschien op z’n plaats. Want er is zeker een pauze geweest in het dromen, plannen en realiseren. Bewust heb ik op deze pauze knop gedrukt. Na het schrijven van mijn laatste post in oktober is er veel gebeurd. En het meeste had helaas niets met onze plannen te maken.
Mijn dierbare vriendin werd van ziek nog zieker. Waar de vastberadenheid en volhardendheid in ‘het komt goed’ langzaam verdwenen, ontstond opeens onzekerheid. De nachtmerrie werd waarheid en het verdriet was enorm. Nog nooit ben ik in mijn leven met zo’n immens verdriet geconfronteerd. Bruut was het verlies. Ik mis een vriendin, maar ik mis ook iemand die me altijd de positieve kant van ALLES laat zien. Ik mis inspiratie en ik mis positiviteit. Ik mis één van mijn grootste supporters in onze emigratieplannen.
Het duurde dan ook even voordat ik mezelf weer had herpakt. Daarna heerste het gevoel dat het leven NU geleefd moet worden. ‘The time is now’, het was nota bene een nummer wat tijdens het afscheid gedraaid werd. Ik wilde niet meer wachten, ik wilde NU. Deze emigratie wachtte eigenlijk al 10 jaar op ons. Of wij op de emigratie… We pakte de planning verder op. In stilte. Tussen het rouwen door. Ik had geen zin om iets te delen. Ik wilde uberhaupt geen mensen spreken. Maar ik wilde wel persé verder aan dit vooruitzicht, iets positiefs.
Dus.. vandaar de radiostilte. We hebben niet stilgezeten. Het is niet plotseling. Ik heb gewoon even niet de energie gehad om iets (positiefs) te delen. En nog steeds heb ik dat niet altijd. Maar ik heb mezelf met mijn vorige post gedwongen om weer met mensen over onze plannen te moeten praten. En dat moet ook echt. Want nu gaat het hard. The time is now.
by 
❤️
Lieve Maaike, je bent een hele lieve, stoere held.
Ik ben trots op je en onze lieve optimist is dat vast ook; In ieder geval was ze het zeker geweest. Hoe mooi zou het zijn geweest als we samen de trein of het vliegtuig hadden kunnen pakken om jullie nieuwe omgeving te kunnen komen bewonderen…. De eerste keer dat ik dat zal doen, zal ik haar meenemen…. in mijn hart.
Ik ga je missen! Maar nooit voor lang
Liefs.
Ik ben heel blij voor jullie. The time is now, zo waar.
Ze is bij je. Altijd.
Nog veel meer liefs.