We hebben een huis in Oostenrijk!

Twee weken, gingen we op wintersport.

Beetje skiën, eten, drinken, genieten en natuurlijk een beetje oriënteren. Althans, dat was het plan. Wat er gebeurde was een ware rollercoaster aan activiteiten en emoties. We vonden een huis, een school en alles op een perfecte locatie. Het huis kwam beschikbaar per 1 april en een snelle beslissing was geboden. Er waren kapers op de kust, goede gesprekken en kinderen die hun kamer al hadden uitgezocht. Er waren momenten van vreugde, wijn, schnaps en slapeloze nachten. En uiteindelijk werd er een contract getekend.

Na twee weken kwamen we terug met een huis in Oostenrijk. En een verhuisdatum. We zouden nu echt gaan emigreren naar Oostenrijk…

We waren toe aan vakantie.

Maar er was ook veel te veel te doen. We hebben bijvoorbeeld nog een huis in Nederland te verkopen. Een auto te verkopen. Heel veel spullen op te ruimen. Een verhuizing te regelen. En dan zijn er nog 100 luttele zaken zoals verzekeringen, leerplicht, sportverenigingen, paspoortverlengingen, belastingen en abonnementen waar iets mee moet gebeuren. De eerste week na de vakantie voelde als een heksenketel. Dus gingen we samen aan onze tafel zitten en maakte we een mega grote Excel. Daarmee was de heksenketel onder controle. Op vrijdag ging ik met de kinderen mee naar Duitse les en trokken we na afloop de zoveelste fles ‘serieus goede wijn’ open om onze successen te vieren. We hadden de week overleeft. Er waren zelfs foto’s gemaakt van ons huis. Wat er op het moment van de foto’s piekfijn uit had gezien. We did it.

Maar er was nog meer te doen. Een baan op te zeggen. School te informeren. En als laatste, maar zeker belangrijk, de familie en vrienden op de hoogte brengen. Maar ook dat is deze week achter de rug. De reacties zijn overwegend positief en we ontvangen veel support. Dat is fijn. Want nu gaat het echt gebeuren. En we hebben er ontzettend veel zin in.

Vanmiddag gaat ons huis in de verkoop. Ons huis, wat sinds kort helemaal af is. Wat pas sinds een paar maanden echt als ‘ons huis’ voelt. Omdat eindelijk alles een plek heeft gekregen en er nergens meer geklust hoeft te worden. Ons huis waar we nog jaren met ontzettend veel plezier zouden kunnen wonen. Bloed, zweet en tranen. Ons huis. Ik hoop oprecht dat andere mensen hier net zo gelukkig in gaan worden als wij. Want dan hebben we het allemaal niet voor niks gedaan.

Nu moet ik met de kinderen naar Duitse les. En daarna heb ik wel een ‘serieus goed glas wijn’ verdiend. Vind ik zelf. En een etentje. Met een serieus goede vriendin. In een ‘serieus goed restaurant’. Wat een week…

by